obsolescencia programada

Obsolescencia programada

 

 

 

 

 

 

 

 

Productos diseñados, fabricados y programados para fallar en un plazo determinado y así tener una vida útil limitada. Productos con piezas hechas para romperse y repararse una y otra vez. Productos diseñados para hacer ver obsoletos a los que ya tenemos en casa. Todos son productos con diferentes tipos de obsolescencia programada, ya sea tecnológica o psicológica. Una característica que comparten la lavadora nueva de mi mamá y casi todos los productos, especialmente los eléctricos y electrónicos que tenemos en casa, aunque tampoco se escapan las medias de nylon y la ropa low cost en general.
A obsolescencia planificada ou obsolescencia planificada é a determinación ou a programación do final da vida útil dun produto, de xeito que, despois dun período de tempo calculado previamente polo fabricante ou pola empresa durante a fase de deseño do mesmo, convértese en obsoleto, non funcional, inútil ou inutilizable debido a varios procedementos, por exemplo por falta de pezas de reposición, e é necesario mercar un novo para substituílo.
A súa función é xerar máis ingresos debido ás compras máis frecuentes para xerar relacións de adicción que resultan en beneficios económicos continuos durante períodos máis longos de tempo para empresas ou fabricantes. O obxectivo da obsolescencia non é crear produtos de calidade, senón un beneficio exclusivamente económico, sen ter en conta as necesidades dos consumidores, nin as repercusións ambientais na produción e moito menos as consecuencias que se xeran dende o punto de vista da acumulación de residuos e a contaminación que leva consigo.

Dende o meu punto de vista, esta práctica creou un malestar crecente entre os consumidores, de xeito que nos últimos tempos, os medios de comunicación, as organizacións e incluso os propios consumidores e varias empresas están tomando medidas para reverter esta práctica.

 

  

Estes residuos, como recoñece o propio PNUMA, o Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente, o 80% dos residuos tecnolóxicos acaban en vertedoiros en China ou África. Vendémolos chatarra electrónica porque alí gañan cartos coa reciclaxe, a venda de segunda man, a venda de pezas de reposición ou a extracción de metais preciosos de dispositivos.
Existen diferentes tipos de residuos e agrúpanse en sete categorías:

Dispositivos de cambio de temperatura (cociñas, aire acondicionado, etc.)

Monitores, pantallas e dispositivos con paneis de máis de 100 cm²

Lámpadas

Equipos pequenos de informática e telecomunicacións (menos de 50 cm)

Grandes electrodomésticos (cunha dimensión externa superior a 50 cm)

Aparellos pequenos (menos de 50 cm)

Grandes paneis fotovoltaicos (cunha dimensión externa superior a 50 cm)

fonte 1 

fonte 2